Hoi Allemaal,

Ik hoor jullie denken: het is toch geen zondag?! Nee, dat klopt.

Tsja, waar zal ik eens beginnen.. Afgelopen dagen verliepen nou niet bepaald lekker, om niet te zeggen helemaal ruk. Mijn heimwee heeft me min of meer genekt en ik heb er alleen maar last van gehad, zoveel last dat ik niet normaal kon functioneren. En ook niet goed kon helpen in het huis, begrijp me niet verkeerd, want ik heb zeker mijn best gedaan, ik ben de deur uit gegaan met de kids, leuke dingen gedaan, veel gezien, maar mijn heimwee zat mij constant in de weg. Ook kon ik gewoon niet genieten van de mooie dingen die ik hier heb gezien.

Kortom, ik voelde me afgelopen dagen alleen maar ellendig en mijn gastgezin merkte dat ook aan mij, ik heb dagen gehad dat Araceli mij vroeg hoe het met mij ging en ik in een klap in huilen uitbarsten. Heel vervelend allemaal, ik kan hier gewoon niet wennen, de eerste dag was ik enorm optimistisch, maar nu ik een aantal dagen verder wil ik maar een ding: naar huis toe! Ik heb veel gepraat met andere au pairs en die begrijpen het gelukkig allemaal en dat doet me goed. Ik heb de afgelopen dagen niets anders gedaan dan denken, is dit wel wat ik wil? Nee, ik ben er achtergekomen dat het hele au pair onderwerp niks voor mij is. Ik bel dol op reizen, reizen vind ik echt geweldig, maar niet op deze manier.

Ik voel me alleen maar ellendig en heb het hier totaal niet naar mijn in, ik heb ook gemailt met Servihogar(de organisatie in spanje) en zij probeerde haar best om mij hier te houden. De heimwee is te groot, en ik heb geen zin om mij ellendig te voelen in de hoop dat het beter word. Ik kan Araceli en Juan niet vertellen hoelang het gaat duren. Ik kan niet garanderen dat het over twee weken over is, want het is ook niet praktisch voor hun.
Ik heb dus besloten om naar huis te gaan.

Ik heb veel gepraat met dierbaren, veel gefacetimed en geskyped. Maar ook met andere au pairs die nu ook in het buitenland zitten. Het gezin is heel erg leuk en de kinderen zijn ook heel lief, maar het is gewoon puur de heimwee die veel erger is dan gedacht. Ik heb weleens eerder heimwee gehad, maar niet zo erg als dit. Ik ben erachter gekomen dat deze stap gewoon veel te groot is geweest. En dat ik hier niet klaar voor ben. Nu hoor ik je denken: Ze was er zo klaar voor om naar Spanje te gaan, dat was ook zo! Ik voelde mij hier zo ontzettend klaar voor en dacht dat ik dit wel even kon doen, een jaar naar Spanje gaan. Dat ik wel heimwee zou krijgen, maar niet in deze erge mate, zoals je kunt lezen is dat dus niet helemaal gelukt. Zoals je het nu leest en zoals ik het vertel zal het vast niet zo erg klinken, maar geloof me, ik heb mij ontzettend elleding gevoelt, en gewoon verschrikkelijk.

Het punt is bij mij dat ik wat tijd nodig heb en het in wat kleinere stapjes moet gebeuren. Die tijd kan in Araceli en Juan niet bieden, hoe graag ik het ook zou willen. Ik kan ze niet garanderen dat ik dit hele jaar vol kan houden. Nu zul je vast denken, waarom ga je dan ook een jaar? Ten eerste omdat ik een tussenjaar neem van school, en niet weet wat ik wil qua opleiding. Ten tweede omdat ik echt dacht dat ik er 200% klaar voor was, en dat het tijd was om op eigen benen te gaan staan. Dit blijkt dus niet zo te zijn en het heeft tijd nodig om op eigen benen te kunnen gaan staan. Volwassen worden is erg moeilijk!

Gisteravond heb ik besloten om naar huis te gaan, omdat het beter is voor mij maar ook het gezin. Het gezin heeft een oud au pai gevraagd of die wilt komen en dat wilde ze graag waardoor ik morgen al naar huis kan. Ik voel mij zo ontzettend opgelucht nu ik deze keuze heb gemaakt, ook nu ik dit typ valt er zo'n ontzettend grote last van mijn schouders, maar ergens voel ik mij ook best schuldig omdat ik Araceli en Juan teleurstel. Maar weet je wat?! Ik ga niet stilzitten, ik ga ervoor zorgen dat ik bezig blijf en ook ga ik werken aan mijn heimwee door kleine stappen te zetten. Ik neem sowieso een tussenjaar, ik wil gaan werken en even flink sparen en mijn rijbewijs halen. Ik blijf bezig om mijn doelen te bereiken! Daar kun je van op aan! Misschien dat ik in de zomer weer zoiets doe, maar dan voor een maand, of misschien twee. Dat klinkt net wat beter dan een heel jaar.

Het is een hele moeilijke beslissing geweest, maar ik sta er wel achter. Jullie zullen nu wel denken: je bent er net een week! Maar dat is het punt, ik kan wel een masker op doen en doen alsof alles goed gaat, maar dan zou ik volgende maand pas weggaan en dan komt het harder aan voor beide partijen, vooral als de kinderen aan mij gehecht zijn. Deze beslissing was echt heel moeilijk voor mij, maar ik sta er 100% achter! Het kan mij dan ook niets schelen of mensen dit een zwakke beslissing vinden. Het heeft behoorlijk wat tranen gekost, maar ik was er gewoon niet klaar voor. Ik kan mij hier heel moeilijk ongelukkig gaan voelen, en een masker opzetten nar Araceli, Juan en de kinderen. Morgen kom ik dus weer naar huis.

Mocht je meer willen weten, of willen kletsen etc kan dat gewoon. Facetime, skype op appen, als je meer uitleg wilt is dat ook helemaal prima.

Liefs,

Sacha